De mooiste rode bril

Niek is opticien én optometrist. Niek ziet alles en schrijft het op. Met oog voor detail. In deze aflevering verkoopt hij tot zijn verbazing een bril van bijna 8000 euro.

Les 1 van mijn vader: je moet klanten niets opdringen. Les 1 van mezelf: je moet ook niet te bescheiden zijn. Die dag kwam een vrouw de winkel in, 87 jaar oud. Ze wilde een nieuwe bril. Nu hadden we in de vitrine een exemplaar van 7900 euro liggen. Achter slot en grendel, als eye catcher. Leuk om naar te kijken, voor weinig mensen weggelegd. Zoals er wel eens een Ferrari in de showroom staat bij de Seat-dealer. Dat exclusieve model showde ik haar niet, als de dood dat ze, wijzend naar haar voorhoofd, de winkel zou verlaten. Mijn vader zou trots op me zijn geweest.
 

Voorzichtig noemde ik de prijs.
Ze verblikte of verbloosde niet

Ze trok haar jas uit en we deden een oogmeting. Haar ogen waren nog best goed, zeker voor haar leeftijd. We zetten haar een Silhouette-bril op en die was meteen naar haar zin. Toen gingen we aan de koffie. Melk, geen suiker. Ze liep langs de vitrine, bleef voor het glas staan en zei gedecideerd: “Die vind ik écht heel mooi. Die wil ik.” Ik kreeg het er benauwd van. Voorzichtig noemde ik de prijs, maar ze verblikte of verbloosde niet en zei: “Ja hoor, dat is goed. Dit wordt hem.” We zetten hem bij haar op en ze was overtuigd. Ik vroeg haar of ze morgen wilde terugkomen.

Dat is bij ons een ongeschreven regel; mensen die een grote aankoop willen doen, moeten de kans krijgen om er een nachtje over te slapen. De volgende ochtend was ze er weer. Met chauffeur. Ze bleek nogal vermogend te zijn. Ik durfde het dure model niet te tonen en verkocht het toch. Wondere wereld.

Nog geen half uur later gebeurde het omgekeerde. Een veel jongere vrouw kwam binnen en zei: “Ik wil de mooiste rode bril die u heeft.” Mijn compagnon Herman kwam de keuken in waar ik net mijn handen aan het wassen was en stamelde: “Deze klant wil de mooiste rode bril die we hebben. Mijn hemel, we hébben niet eens een rode bril!” Ik begroette de vrouw, draaide me om, zocht in de vitrine en kwam terug met een groene bril. De mooiste groene bril die we in huis hadden. “Kijk eens”, blufte ik, “de mooiste rode bril die we hebben.”
Ze keek me lachend aan. En toen hij haar prachtig bleek te staan, zei ze: “Geweldig. Dit wordt hem.”
Soms moet je een béétje brutaal durven zijn.

NIEK